اشعار

دلـتـنـگ روی ماه تو هـستـیم، مـاه ما            چـشمان خـیس وقت سحـرها گـواه ما

معـلوم می‌شود که دلت را شکـسته‌ایم            از بس که بی‌اثـر شده این سـوز آه ما

نگـذشته‌ایم محض رضای تو از گـناه            بـگـذر عـزیـز فـاطـمـه از اشتـبـاه ما

یارانتان که سیصد و اندی نشد، ببخش            محـبـوس شد میـان معـاصی سـپاه ما

در زیر نـور ماه، کجا خیمه می‌زنی؟            تـنها پناه عـالـمـیـان...، تکـیـه گـاه مـا

بیچاره آن که مثل شما اهل گریه نیست            حال بکا و روضه و غم شد سلاح ما

یک قطره اشک در غم جدّ تو کوه ساخت            از ایـن عـبـادت کـم و هـم قـدِّ کـاه مـا

دلخوش به روضه‌های عموییم تا مگر            بـر روی دلـربـای تـو افـتـد نـگـاه مـا

می‌گفت دختری که شرر داشت دامنش            نا امن شد پس از تو عمو خیمه گاه ما

چه شود فرصت دیدار به ما هم بدهند            فیض هم صحـبتی یـار به ما هم بدهند

آنقَـدَر بر در این خـانـه گـدا می‌مـانیم            لـقـبِ نـوکـرِ دربـار به مـا هم بـدهـنـد

هرکسی طالب وصل است بلا می‌بیند            محـنت دوری دلـدار به ما هـم بـدهـند

خوابمان بُـرده و داریم امید آخـرِ کار            چشم روشن؛ دل بیدار به ما هم بدهند

وسع ما نیست خریداری یوسف ایکاش            پـای رفـتن سرِ بـازار به ما هم بدهـند

همۀ حاجت ما هست در این مـاه خـدا            حال خوش لحظۀ افطار به ماهم بدهند

جدا از این برکات سحر شدن کافی است           بیایی و بروی، بی‌خـبر شدن کافی است

عـزیـز فـاطـمه تا کی به هر دری بـزنم           بیا بیا که دگر در به در شدن کافی است

ز نان شبهـه ببـین تحـبـس الـدُّعـا شـده‌ام           دعای هر سحرم بی‌اثر شدن کافی است

خودت به تـرک گـناهـان مرا بـده یاری           که غصه‌های دلت بیشتر شدن کافی است

چگـونه گـریه کـنم تا به من نگـاه کـنی؟           بس است، این همه دور از نظر شدن کافی است

تو رحـم کن به دلی که فـقـط تو را دارد           به من سری بزن، این خونجگر شدن کافی است

لذت اشک مناجات سحر مشهود است           حالِ آشفته دل از دیـدۀ تر مشهود است

منتی؛ نه ز کرم دست زمین خورده بگیر           همه جا سایه لطف تو به سر مشهود است

راه خود را سحـری جانب ما مایل کن           دست خالیِّ گـدا وقت گذر مشهود است

حال و روز من هجران زده دیدن دارد           حال دلسوخته از آه جگـر مشهود است

هـنـر آن نیـست نـسوزی به میان آتـش           بین خاکـستر پـروانه هـنر مشهود است

هـر که فـانی نشود جام بـقـایـش نـدهـند           مردی مرد به هنگام خطر مشهود است

من و تـنهـایـی در قـبـر خودم مـی‌دانـم           اوج بیچارگی‌ام وقت سفر مشهود است

تن بـی‌جـان مرا گـریه کـنـان بـرداریـد           تـربـت کـرب و بـلا در کـفـنم بگـذاریـد

دلـخـسـتــه خـدا خـدا خـدا می‌کـردم            یـک مــاه بـرای تـو دعــا مـی‌کـردم

هر جـمـعـۀ ماه رمضانی که گذشت            تـا وقـت اذان تو را صـدا مـی‌کـردم

سی روز به عـشـق دیـدنت آقـاجـان            من روزه خود به اشک وا می‌کردم

در هر شب قـدر وقت احـیاء ارباب            بـا یـاد شـمـا یـاد و صـفـا مـی‌کـردم
ای کـاش نـمـاز عـیـد فـطر خود را            در پـشـت سـر تـو اقــتـدا مـی‌کـردم
افـسـوس چـنین نشد و من فـهـمـیـدم            یک مـاه بـرای خـود دعـا می‌کـردم

بــازم شــب قـدره و بــیـقـراری            غلط میخوره رو گونه های خیسم

بــازم شــب قــدره و حاجـتــام و            یـکی یـکی بـا گـریه مـی نویـسـم

حـاجـتـایی کـه نـزدیک یه سـاله            تـو خاطـرم مـرور میـشه همیشه
ولــی تـمــوم حـاجـتـای عــمـرم            انــدازه یــه حــاجــتــم نـمـیـشــه

حــاجـتـم ایــنـه آقــام و بــبــیـنـم            کـاشکـی کـه آرزو به دل نمـونـم
دوس دارم از خجالتـش در بـیام            خــدا کـنـه ازش خـجـل نــمـونـم

بـازم شـب قـدره و جات خـالـیـه            فقـط غـمه که جات و پر میکـنـه
فــقــط نــگـاه مـهـربـون تــوئــه            که ایـن دل سـنـگـیم و در میکـنه

بـاز شـب قــدره خــودم مـیـدونم            کـه قـدرت و نـمیـدونـم آقـاجـون

مـن امـشب اومـدم بگم کـه دیگه            پـشـیـمـونـم پـشـیـمـونـم آقـا جون

تـو جامعه کبـیـره خـونـدم ایـن و            لـطـف خدا بـسـته بـه لـطـفـتـونه
اگـه تـو از گـنـاه مــن بـگــذری            دیـگـه خـدا مـن و نـمی سـوزونه

کی میـشه از کعـبه خبـر بـیـاد و            صـدا اذونت بـپـیـچـه تـو گوشـم
بــرای انـتــقــام بــریــم مـدیــنـه            کــنـار تـو لـبـاس رزم بــپـوشـم

نـمـیـدونـم کـوفــه ای یــا کـربـلا            نـمــیـدونــم کـجـا عــزا گرفـتـی
بـه یـادمون باش آقا هـر کجا که            بـه آسـمـون دسـت دعـا گـرفـتی

شب هـای احـیـا در فـراق تـو گـذر شـد           عمرم تباه است و ز هجـر تو سپـر شد
ای روضه خوان و یوسف زهرا کجایی           آقا بیا روزم شب و شب هـم سحـر شد

از اول مـــاه خـــدا یـــاد تــو هــســتــم           امـا چـرا ایـن نــالـه هـایـم بـی اثــر شـد
آقا اجازه شب شب قدر است و روضه           از کوفه تا کرب و بلا خـاکم به سر شد
مولای دین رفت و جسارت ها شد آغـاز           در سینه هاشان بغض مولا پر ثـمر شد
اما امان از روضه ای که خون تو گریی           آقـا اسارت رفت و زینب در خـطر شد
بی تو چه سخت است از سر و سرنیزه گفتن           مولا بیا چون یک سه ساله در به در شد
طشت طـلا و خـیـزران ها بر حـسیـنت           بزم شراب و دخـتـری غـرق نظـر شد
وقـتـی جـسـارت بر سر بـبـریده کردند           مویش سپید و زینب تو خون جگـر شد
این بـار در شـام و پـلـیـدی هـای بسیار           گـویـد رقـیـه ای پـدر وقـت سـفــر شـد
مـولا حـلالـم کن ولـی ای صـاحب من           چـشمان زهـرا مـادرت از گـریه تر شد

قـبـل از آنکـه بنـویسند جـزای همه را           می سپارند به تو قدر و قضای همه را

شب قـدر است ولـی قـدر نمی دانیـمت           که تو باید بدهی اجر و سزای همه را

ما برای فـرجـت آمده ایم امشب، کـاش           بـه اجـابـت بـرسـانـنـد دعـای هـمـه را

هر چه از دامن تو دور شود دستی باز           می کشاند وسط احسان تو پای همه را

ای گـل فـاطـمه! یابن الحسن! آقا جانم!           بشنو داد همه را؛ بشنو صدای همه را

کربلایی؟ نجـفی؟ سامره ای؟ یا مشهد؟           هر کجا هـستی خالی کن تو جای همه را

زائـران حـرم جـد تـو را مـی بـخـشـند           امشب آقا بده پس کرب و بلای همه را

بیش از این کاش با خدا باشیم           بـیـش از این با تو آشنـا باشیم

می شود عـاشق تو؛ اهلِ سحـر           بـایـد اهـل شب و دعـا بـاشیـم

ای خوش آن قدر که کنار شما           تـا سـحـر مـست ربّـنـا بـاشیـم

تو مـی آیـی اگـر که از تـهِ دل           ما بـخـواهـیـم بـا شـمـا بـاشیـم

حسرت چشم های مانده به راه           عصر جـمعه بگـو کجا باشیم؟

در کــنــار تــو مـی شــود آیـا            یک شب جمعه کربلا باشیم!؟

کـربـلا بـا تـو کـاش گــریــانِ           تـن از هـم جـدا جــدا بـاشــیـم

روضـۀ اکـبـر است پس بـایـد           بـاز در فـکـر یک عـبـا باشیم

دیـدی رمضـان رفـته و پَر بـاز نکردم            تـا خـیـمـه گـهِ سـبـز تو پـرواز نکـردم

مــاه تو گـذشت عــاشقی آغــاز نکردم            من پُـسـت غـلامـیِّ تـو احـراز نکـردم

ساقی بده جامی که ز جان مست تو گردم

شایـد که دگــر میکــده را درک نکردم

من لایــق مـهـمـانـی ات ای یـار نـبودم            چون یـاد تو در لحـظـۀ افـطار نـبــودم

بـودم به حـضـور تـو و انـگـار نـبـودم            مـن غـرق گـنـه بـودم و بـیـدار نبـودم

من بار دگر خسته و تـنها شدم ای وای

شرمندۀ تو یـوسف زهـرا شدم ای وای

شب های مناجـات و دعـا رفت ز دستم            فـیض سحـر ذکـر خـدا رفـت ز دستـم

یک ماه نه یک عمر صفا رفت ز دستم            هـمـسفــرگـیِ بـا شـهـدا رفـت ز دستـم

جامانـده ترین رهـروِ این جـاده منـم من

از پـا و نـفـس بـین ره افـتـاده مـنـم من

افسوس که رفته ز کفم حاصلم ای دوست            آلوده نمودم به چه سرعت دلم ای دوست

بیـمار گـناهم چه کنم غـافـلم ای دوست            بنما تو به درک عرفه شاملم ای دوست

راضی شو ز من گرچه گنهکار و حقیرم

بنگر به «أجِـرنا» پیِ احـسان مجـیـرم

من جز تو کسی را گـل زهـرا نـستـایم            شکـرانه به جـا آورم از این که گـدایـم

با عشق تو می سوزم و می سازم و آیم            تا آنکه زنـی در حـرمت قـفـل به پـایم

بـگـذار سـحـرهـا به قـنـوت تـو بـمـانـم

مـثـل تو سـحـر نـالــۀ الـعـفـو بـخـوانـم

شب های زیارت ز دل خسته دلان رفت            هم نـاله شدن با نفـس سیـنه زنان رفت

گـریـه ز غــم قـافـلـۀ اهل جـنـان رفـت            تا اینکه براتی ز تو گیریم زمان رفت

هرکس که از او قلب تو دلدار رضا شد

داریم یقـیـن روزیِ او کـرب و بـلا شد

دست کـرمت گر ز کسی دست نگـیرد            بـیـچـاره شـود زار و گـنهکـار بمـیـرد

خوش بخت هر آنکه دلت او را بپذیرد            از لـوث گـنـه پـاک شده عـیـد بگـیـرد

بـر ما که فــقـیـران ره تـزکـیه هـسـتیم

عـیـدی بـده ما مستحـق فطـریـه هستیم

ای آن که تو صاحب به زمین و به زمانی            هـستـی به کـنـار هــمـه و بـاز نـهـانی

فـرزنـد رضـا ضـامن عـشـاق جـهـانی            ای کاش نمازی به صف فطر بخوانی

تـا آنـکه به دسـت دل تـو دل بـسپـاریـم

سـر بـر قـدمت یـوسف زهـرا بگـذاریم

آخــر مــاه شــد و مــاه نــیــامــد آخــر           سی سحـر نـاله زدیـم؛ آه نـیـامـد آخـر

بـا کـلافـی سـر بـازار نـشـسـتـیـم ولـی           حـیـف شد یـوسـفـم از چاه نیـامد آخـر

جان ما از غم دوریش به لب آمده است           صاحـب غـیـبـت جـانکـاه نیـامـد آخـر

شام هجران رخش از سر ما رخت نبست           فـجـر امــیـد سحـرگــاه؛ نــیـامـد آخـر

تـرسم این است دوباره به تبـاهی بروم           مـشـعـل و روشـنـی راه نــیـامـد آخـر

روضه قـتـلگه جد غریبش سخت است           ای خـدا حضرت خونخواه نیامد آخر!

مرکبش خونی وبی صاحب و گریان برگشت           اسب خونین، ز چه رو شاه نیامد آخر؟

بـه تـنـم بـال و پـر نـمــانــده بـیـا             نــفــســم را اثــر نــمــانــده بــیــا

روزهــایـم بــدونِ خــورشیــدنــد             در شـبـم ـیك قــمـر نـمـانـده بـیــا

بســكـه داغِ تــو را به خـود دارد             چـیـزی از این جگـر نمـانـده بـیا

آتــشِ انـتــظــار خــامـوش اسـت             شــوقِ وصـلـی دگـر نـمـانـده بـیا

بــس خــرابــــی بــه بــار آوردم             كه پُـلـی پـشـتِ سـر نـمـانــده بـیـا

از شــب و روزهــای مــاهِ خــدا             دو ســه تـا بـیـشـتــر نـمـانـده بـیـا

یعـنی امـروز هم بـدونِ تو رفـت             چـیـزی از این سـحـر نـمـانده بـیا

زودتــر كــــربــــلا بــبــر مـا را             صـبـر بر این سـفـر نـمـانـده بـیـا

دیـدن روی تو بـر دیـده جـلا می بخـشد            قـدم یـار به هر خـانـه صـفـا می بخـشد

بدتر از درد جدایی به خدا دردی نیست            خـاک پـاهای تو گـفـتـنـد دوا می بخـشد

از پس پردۀ غـیبت هـم اگـر باشد، بـاز            دست تو هرچه طلب کرد گدا می بخشد

شب احیـاست ببین مـردۀ عشقت هستیم            کو نگاه تو که جان بر تن ما می بخشد؟

شـب قـدر است ولی ما همه پـسـتـیم آقا            گوش چشم تو به ما قدر و بها می بخشد

رو سیـاهـیم ولی دست به دامـان تـوأیم            تو اگر واسـطه باشی که خـدا می بخشد

ابـر وقـتـی که بـبارد همـه جـا می بـارد            پس اگر خواست ببخشد همه را می بخشد

در جـوابِ به عـلـیٍ به عـلی گـفـتـن ما            مـادرت تــذکـرۀ کـرب وبـلا می بخـشد

ای کاش می شد با تو قـرآن سر بگیرم            در آســمـانــیّ نگــاهــت پـر بـگـیــرم

ای کاش می شد امشب ای قـرآن ناطق            دست شما را جــای قــرآن سر بگیرم

ای کاش می شد لااقل یک بار درخواب            با دست آغــوشـم تو را در بر بگـیرم

ای کاش پـایم وا شـود در خیـمه اش تا            یک لقمه نان و عـشق از دلبـر بگیـرم

ای کاش در تـقـدیـر من امشب نویسند            پای تو را یک شب به چشم تر بگیرم

ای کـاش می شد تا بـرای سجـده از تو            مـهـری ز خـاک تـربت مـادر بگـیـرم

تقـدیرم ای کاش این شود با تو محـرم            ده روز روضـه بر تن بی سـر بگیـرم

من عـاشـقم خرده ز ای کاشم مگیرید            ای کـاش ها را کاش از این در بگیـرم

دلمـرده ایم و یـاد تو جـان می دهد به ما           قـلـبـیـم و بودنت ضربـان می دهد به ما

مـاه خــدا دومــرتـبـه بـی مـاه روی تـو            دارد بـشـارت رمـضـان می دهــد به ما

برگـرد! ای که لحظۀ افطـار، عــاقـبـت           یک روز دست های تو نان می دهد به ما

روزی سه بار غرق غریبی و بی کسی ست           حـسّی که بی تو وقت اذان می دهد به ما

این ماه، فرصتی ست که باز عاشقت شویم           مــاه خـدا دوبـاره زمــان می دهـد به ما

امسال میهمان جد تو هستیم، جان حسین           نامی که اشک های روان می دهد به ما

حالا که سفره، سفرۀ عشق است پس خدا           هر چه بخواهـد این دلمان می دهد به ما

بی شک حـواله همه امـسال کـربـلاست           مـزدی که آخـر رمضـان می دهد به ما

خـورشـیـد پـشت ابـر نشـانی به ما بـده           ای مـاه مــژده رمــضــانـی بـه مـا بـده

مثل نـسـیـم صبح از ایـنـجـا گـذر کن و           بـاد صبـای مـشـک فـشـانـی به مـا بـده

بی کس تر از همیشه رسـاندیم خویش را           آواره ایــم... جـا و مـکـانــی به مـا بـده

از بس که در پی همه غیر از تو بوده ایم           از پـا نشـسـتـه ایـم... تـوانــی به ما بـده

از سفره ای که وقت سحر پهـن می کنی           مانـده غــذا و خـوردۀ نـانـی به مـا بـده

"با روضه حـسیـن نفـس تـازه می کنیم"           روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده

نفـس به سـینـه مبـدل به آه خـواهد شد            بـدون تو همه عـمـرم تبـاه خـواهد شد

فـدای آن رمـضـانـی که بـا تـو می آیـد            وبا حضور تو شامش پگـاه خواهد شد

اگرچه ماه خدا؛ باز بی تو خاموش است            به نور روی تو این ماه، ماه خواهد شد

کـنـار سـفـرۀ این افـتـتـاح خـوشـحـالـم            که در کـنار تو ماه افـتـتاح خـواهد شد

فـدای چـشـم رحـیـمت! دل سـیـاهـم را            اگـر نگــاه کـنـی بـی گـنـاه خـواهـد شد

قــدم گـذار به چـشـمم که با رسیدن تو            نصیب چهـرۀ من گـرد راه خواهد شد

به هر که گفت رهایت کنم به او گـفتم            گدا همیشه در این خانه شاه خواهد شد

دخـیـل دامن شـش مـاهۀ حـسین شـدیـم            بـساط گـریه دوبـاره به راه خواهد شد

باز هم از عمـل خویش به دل غـم دارم           خـستـه از این هـمه آلـودگی و تکـرارم

دل من تـنــگ بــرای هـمـه شــد الا تـو           وای از تـیـرگــی ایـن دل بـی مــقــدارم

معـصـیت کـرده مرا دور ز تو، می دانم           پُـر شـده نــامــۀ مـن از گــنـه بـسـیـارم

نامه ام اشک تو را باز درآورده؛ ببخـش           وای بر من که همیـشه سـر تو سـربارم

مهربان تر ز خودت در همۀ عالم نیست           با هـمـه تـیـرگی ام ســوی شـمـا رو آرم

یک نظرکن که من ازدست خودم خسته شدم           بی نگـاه تـو اثـر نـیـسـت بر استـغـفـارم

من اسـیـر غــم دنـیـا شـده ام کـاری کـن           تا رهـا گـردم از این زنـدگـی غــم بارم

هرکه دور از سر کوی تو شده خوار شده           نده غیـر از خودت آقا به کـسی افسـارم

با همه پـستـی من دسـت مرا می گـیـری           ای فـدای تـو و بـخــشـیـدن تــو دلـدارم

سـمـت نـوکـریت را به دو عـالـم نـدهـم           فخرم این است که من نوکر این دربارم

ای کـاش بـبـیـنـیـم هـمـۀ مــاه نهـان را           هـمـراه طـلـوع تو شـروع رمـضان را

با تـلخـی اشک غـمت افـطـار نمـودیـم           از مـسـجـدمـان تا که شـنـیـدیـم اذان را

چندی ست که چشمان زمین بی تو ندیده است           از بـاد صـبـا آن نفـس مشک فـشـان را

تـلخـنـد زبـان ها بگـذار از تو بگـویـنـد           تا نـام تـو تغـیـیـر دهـد طـعـم دهـان را

قلبی که ز خاک کف پاهای تو دور است           صد سال نخـواهیـم بـرایش ضربـان را

هر گـاه که با تو به مـناجـات نشـسـتیـم           یک بار هم احـسـاس نکردیـم زمان را

گـیـریـم که از دیـدن تو چـشـم بپـوشـیم           آقــای دل ما! چه کـنـیم این دلـمـان را؟

امـسـال رسـیـدیـم که از سـفـرۀ زیـنـب           بر دست گـدایـان بـدهـی لـقـمـۀ نـان را

خون گریۀ روز و شبت از غصۀ زینب           باعـث شـده در کـام بگــیـریـم زبـان را

برگرد که از کوفه نه، از کرب و بلا نه           از شــام بـپـرسـی سبـب قــد کـمــان را

آقــا ســـلام! مــاه مـبـارک تــمـام شـد            شـب­ هـای آخـر من و مـاه صـیـام شد

درهایی از ضیافت حق بسته شد ولی            پــشـت در نــگــاه شـمـا ازدحــام شـد

سـفـره دوبـاره جـمـع شد و دیـرآمـدیم            دیر آمدیم و قسمت ما فـیض عـام شد

بـیـن دعـای آخـر ســفـره دعـا کـنـیـد            شـاید که سـال، ســالِ ظهـور امام شد

آقا دعـا کـنید که شب­ هـای آخـر است            شـایـد که مـهـمـانی ما هـم به کـام شد